29 maart 2024

En toen werd het stil in huis

COLUMN | Hoogst zelden, en dan nog zijdelings, heb ik in deze rubriek onze vier kinderen opgevoerd. Dat was een bewuste keuze, omdat je als ouder met een gekleurde bril naar het onderwijsbedrijf kijkt en dat leidt vaak tot een andere uitkomst dan die van de journalist. Als journalist word je geacht het reilen en zeilen van het onderwijs met enige distantie te observeren, te analyseren en te becommentariëren.

Onlangs was het bijvoorbeeld nieuws dat leerlingen met schoolonderzoeken op een aantal scholen kennelijk hogere punten halen, dan met het centraal eindexamen en dat zou, aldus onderzoeker prof. Jaap Dronkers, diploma-inflatie in de hand werken. Als redacteur onderwijs frons ik bij zulk nieuws de wenkbrauwen, maar als ouder ben ik toch maar wat blij dat onze zoon vorige week zijn diploma heeft behaald.

De reden dat ik deze keer afwijk van mijn stelregel is een heel persoonlijke. Nu ook ons vierde kind de middelbare school gaat verlaten, breekt er voor ons, als ouders, een nieuwe fase in het leven aan. Twee kinderen wonen al enige jaren op kamers, de derde heeft, na een wachttijd van een jaar, onlangs een kamer in Utrecht gevonden. De jongste gaat er vanuit dat hij, met behulp van zijn oudere zus die een uitgebreid netwerk in Amsterdam heeft opgebouwd, snel een kamer kan betrekken.
Het wordt nu dus stil in huis, en dat is een vreemde gewaarwording die melancholisch stemt. Ouders die al eerder hun kroost hebben zien uitvliegen, zullen dat weemoedige gevoel ongetwijfeld herkennen.

De kinderen stonden natuurlijk al veel eerder op eigen benen, maar nu is het zo definitief. Ze komen hooguit in het weekeinde aanwaaien – gelukkig niet om de vuile was te laten doen. Maar verder gaan ze hun eigen weg, zonder dat je er veel zicht op hebt hoe het precies met hun studie, laat staan met hun leven gaat. Jarenlang heb je als ouders de vorderingen van de kinderen op school via hun rapporten proberen te volgen (hoewel, cijfers zeggen lang niet alles), maar eenmaal de deur uit is het min of meer toeval dat je tentamencijfers krijgt te horen of het aantal behaalde ECTS (jargon voor studiepunten).

Terugblikkend op de periode van pakweg twintig jaar dat onze kinderen in het basis- en voortgezet onderwijs vertoefden, kom je tot de ontdekking dat de tijd voorbij is gevlogen. Ik zie ze nog als kleine dreumesen met hun bakjes met fruitdrank en gezond tussendoortje naar de basisschool gaan, hand in hand met vriendjes en vriendinnetjes. En na schooltijd met zijn allen ‘drinktijd’ aan de grote keukentafel, een ritueel dat nergens voor mocht wijken. In de kast liggen dozen met talloze frutsels, waarmee de kinderen ons apetrots op vader- of moederdag verrasten.

En dan is er ineens de overstap naar de middelbare school. ‘s Ochtends voor dag en dauw en in weer en wind op de fiets naar Tilburg, om met hele andere verhalen thuis te komen. In hoog tempo zie je je kinderen van onzekere pubers in zelfverzekerde jonge volwassenen veranderen. Ouders, geniet van je kinderen op school, en vooral, beleef het mee, want die kans krijg je maar een keer.
 
[Brabants Dagblad, juni 2006]

Deel dit artikel