Beroep: Onderwijs | Aflevering 4.17
COLUMN | Opgroeien in Tilburg in de jaren ’50 betekent: katholiek opgroeien. Wij waren roomser dan de paus! Katholieke kleuterschool, katholieke lagere school, eerste heilige communie, misdienaar, scouting, plechtige doopbelofte – en toen had ik het wel gezien. Op mijn veertiende besefte ik dat het allemaal flauwekul was: gelul in de ruimte. Vanaf dat moment ging ik als onbekommerde heiden door het leven.
Maar veel keus was er niet. Katholieke HBS, katholieke universiteit (Nijmegen), Katholieke Leergangen. En toen ik solliciteerde bij twee katholieke mavo’s hier in de stad. Mijn verlichtingsmoment hield ik vóór me. Op beide scholen werd ik aangenomen. Ik heb ook nog gewerkt op Regina Mundi (need I say more?) en de RKMTS: het geloof bleef me achtervolgen.
Maar er is geen beter medicijn tegen geloof dan het lezen van de bijbel. Daar staat een hoop onzin bij elkaar, om schaterlachend bij achterover te vallen. Mensen die 700 of 800 jaar oud worden. Een vrouw van 90 die een gezonde zoon baart. En, klap op de vuurpijl, een god die niet van mensen houdt. Sterker nog, hij heeft er een uitgesproken hekel aan. Hij schept ze (nou ja, eentje dan. De rest moeten we zelf doen) naar zijn beeld en gelijkenis, maar: dom en onwetend zijn die eerste mensen, een soort rechtoplopende konijnen.
Dan ontwaken ze uit hun winterslaap: dankzij Eva eten ze van de boom der kennis en vanaf dat moment gaan ze nadenken en worden ze dus pas volledig mens. En wat doet god? Hij wil er niets meer van weten, van dat addergebroed. Weg ermee!
Dat is wat de bijbel leert: god moet ons niet. Nou, mijn kerstgedachte: dat gevoel is geheel wederzijds.
Vorige aflevering Moordenaar?
