COLUMN | BEROEP: ONDERWIJS |Afl. 8.11 | Ga in de auto-simulator zitten, zet de virtual realitybril voor je ogen en de headset op je oren. Pak het stuur vast en druk het gaspedaal in.
De virtual reality-autorit die jij zo ervaart zien de toeschouwers op een groot scherm. De hele omgeving geniet dus mee, in de aula van Stappegoor, als onze studenten één voor één in deze kermisattractie van Responsible Young Drivers kruipen. Gaan zij responsible driven?
Ik ga kijken en kom in de aula terecht tussen een klas tweedejaars studenten mechatronica. Waaronder een meisje, dat een beetje blue bekent: ‘Ik vloog er in de eerste bocht al uit.’ De jongens kijken elkaar veelbetekenend aan.
Dan gaat er weer een van start. ‘Nou, dat ziet er niet moeilijk uit’, is het commentaar langs de lijn. ‘Dat kan ik met mijn ogen dicht.’
Een van de begeleidsters: ‘Ja, maar dit is het begin, dan ga je naar de discotheek toe dus dan ben je nog nuchter.’ Die uitspraak wordt als wereldvreemd ervaren: ‘Nuchter naar de discotheek? Dat doet toch niemand?’
‘Nee, daar wil je nuchter niet komen.’
‘Oh, ik snap het, straks van terugkoms, dan is het moeilijker want dan heb je gebruikt?’
‘Ja.’
‘Ha, dan vraagt zo’n agent heb je gebruikt en dan zeg ik nou agent, dat valt wel mee hoor. Paar biertjes en een kopstootje. En een jointje. En een pilletje.’
“Ja, en ik zit op het ROC.’
Luid gelach: ‘Nou, dan weten ze ’t wel.’
Studenten zijn nooit te beroerd om elkaar te helpen, dus al gauw draaien er vier handen aan het stuur en dan gaat het radicaal mis. Luid gelach en applaus als de testrijder frontaal op een tegenligger botst en het scherm helder wit wordt.
‘Wat vond je er van?’, vraag ik later aan de gecrashte chauffeur.
‘Heel bijzonder’, zegt hij zachtjes. Het heeft meer indruk gemaakt dan je uit het applaus zou opmaken.
